“Oh, schat,” is wat ik wil zeggen. Ik wil dat iemand zegt: “Oh, schat, ik weet het, ik weet het, ‘voor haar en klop haar op de achterkant en breng haar een kopje thee. Ik wil dat iemand haar een weefsel geeft, en ik wil dat iemand haar naar de film neemt, en ik wil dat iemand haar zo goed begrijpt als ik.
Ik wil niet dat ze in slaap valt met de radio, laat zien dat ze niet eens houdt, alleen maar omdat ze het huis niet kan vullen met alleen haar eigen stem. Ik wil niet dat ze een solitair, onwrikbaar ei, diner na de lunch na het avondeten eet, gewoon omdat het wassen van veel meer dan die ene pan en die ene bord en die ene vork te veel voor haar om te hanteren. Ik wil niet dat haar koelkast alleen eieren en melk heeft op de rand van het draaien, maar ik wil ook niet dat ze naar de volgende stad rijdt om haar boodschappen te doen, alleen maar omdat ze niet kan worden geconfronteerd Eén veel meer te vertrouwd gezicht dat is opgeschroefd in dat “Ik weet niet wat ik moet zeggen” grimas. Ik wil dat niet.
Ik wil niet dat ze daar zit, opvallende wedstrijden, alleen voor hun zoete scherpe zwavelige geur, of een van de sigaretten in het pakket verlichting om te genieten van de luie arabesken van de rook als het opkomt. Ik wil niet dat ze twee plaatsen buiten gewoonte instelt en daarna daar staat, op de andere plaats staren. En toch wil ik niet dat ze die andere bord en servet weg moest doen, ook.
Ik wil niet dat ze over de telefoon staat terwijl het aan het rinkelt, en dan snauw je, net zoals het stopt. Ik wil haar niet horen zeggen: “Niets, het gaat goed.” Aan de persoon op de lijn, of “dinsdag is niet goed voor mij. Woensdag – Nee, niet woensdag; misschien volgende week.” Ik wil niet dat ze de ontvanger ophaalt en vervolgens weer neergeslagen, besef dat er geen nummer is om te bellen.
Ik wil niet dat ze het wasgoed vouwt en dan, huilend, dump het allemaal terug in de mand, woedend ongeëvenaard die sokken. Ik wil niet dat ze die jas ophang en vervolgens weer over de achterkant van de stoel gooi, of om die laarzen van de deuropening naar de kast en terug te stappen.
Ik wil niet dat ze het boek oppakt dat op de arm van de stoel was en de rechterpagina opnieuw en opnieuw leest. Ik wil niet dat ze de kalender weer naar mei omdraait.
Ik wil niet dat ze daar zit met dat geniet tegen haar oor, luisterend naar het tikken. Ik wil niet dat ze die gelukkige stuk steeds weer in haar handen draait.
Ik wil niet dat ze me in de kast passeert, en reikte weer voor die zwarte katoenen shirts. Ik wil niet dat ze haar kam door haar haar rukken, zelfs niet in de spiegel kijken. Ik wil niet dat ze niet mag opmerken dat ze twee verschillende schoenen draagt. Ik wil niet dat ze opmerkt dat andere mensen hebben.
Ik wil niet dat ze zo beroofd is. Ik vind dat niet leuk, er is niets dat ik kan doen. En ik hou van vooral het niet leuk om te weten dat er niets individueels kan doen.
Ik wil dat er iets te doen is.
Deel dit:
Twitter
Facebook
Soortgelijk:
Zoals het laden …
Verwant
Ik dacht dat je 20, 2007 moest nekennen
Geheime levens van jurken vol. 9december 4, 2006
De geheime levens van jurken, vol. 5july 16, 2006